می اندیشم٬

فرو می روم در بودن خویش٬

در غم٬

چون رهگذری در مرداب٬

راستی لبخند ها و اشکهای کودکی٬

و دست و پا زدن در مرداب٬

آنچنان دور افتاده ام از شاد زیستن که٬

از خنده های دروغین خویش٬

احمق وار بیزار می شوم٬

تاریک٬

بهمن٬

و تولد هزاران سلول شوم٬

دور افتاده ام از خویش٬

من تاریک٬

سیاهتر از کلاغ و

بد آواز تر از او شاید٬

لیاقت پرواز در آسمان کبوتر ها را ندارم٬

سر در خویش فرو می برم٬

چون لاک پشت٬

و در انتظار مردن تک تک سلولهای نکبت بار٬

پناه میگیرم در تاریکی.

تا مرگ

تا همیشه.